Es gibt Künstler, deren Werke einen sofort fesseln, weil sie nicht nur gesehen, sondern gespürt werden. Thanasis Mavrantzas gehört ohne Zweifel zu dieser seltenen Art. In einer Welt, in der Kunst oft aus schnellen Impulsen entsteht, nimmt er sich Zeit – Zeit, um Materie, Natur und Erinnerung auf einzigartige Weise miteinander verschmelzen zu lassen. Seine Werke erzählen von Prozessen, die langsam geschehen, von Formen, die erst im Vergehen entstehen, und von der Schönheit, die im Unvollkommenen liegt.
Von HB-Redakteurin Sabrina Köhler
Kunst & Kultur – Warum ein Porträt über diesen Künstler? Weil Mavrantzas’ Arbeit mehr ist als die Summe von Skulptur, Malerei und Installation. Sie ist ein Spiegel unseres Lebens, unserer Erinnerungen und unserer Zerbrechlichkeit. Sie zeigt, wie Rost und Korrosion nicht nur Metall, sondern auch Werte, Beziehungen und Emotionen verändern – und wie daraus etwas Erhabenes entstehen kann.
In einer Werkstatt am Rande des Meeres arbeitet er, umgeben von den Materialien, die seine Sprache ausmachen: Metall, Holz, Stein und Leinwand. Sein Alltag ist durchdrungen von der gleichen Leidenschaft, die seine Kunst auszeichnet. Jeder Handgriff, jeder Rostfleck, jede Skulptur ist Ausdruck eines Lebens, das aus Denken und Schaffen besteht – „für mich ist es meine Seele“, sagt er selbst.
„Mein Leben ist all das, was ich denke und erschaffe. Manche nennen es Kunst, andere Meraki, wieder andere Leidenschaft. Für mich ist es meine Seele.“ – Thanasis Mavrantzas
Thanasis Mavrantzas wurde im März 1967 in Volos geboren, einer Stadt am Pagasitischen Golf, wo das Meer seit jeher Menschen inspiriert, Geschichten trägt und Seelen formt. Seine Herkunft aus einer Schmiedefamilie schenkte ihm nicht nur die handwerkliche Präzision im Umgang mit Metall, sondern auch die Fähigkeit, Materialien wie Stein, Holz und Leinwand eine Stimme zu verleihen. Schon früh verband sich in ihm die Härte des Eisens mit der Sanftheit der Natur – zwei Kräfte, die bis heute seine Kunst durchdringen. Das Feuer der Schmiede und der salzige Wind des Pagasitischen Golfs haben seine Kindheit geprägt – und vielleicht auch die Art, wie er heute seine Kunst erschafft: roh, direkt, sinnlich und zugleich tiefgründig.
Er studierte Maschinenbau und Fotografie, spielte Musik, segelte als Kapitän über die Ägäis – und doch floss alles zu einem einzigen, unaufhörlichen Strom zusammen: der Kunst. Mavrantzas lebt und arbeitet heute in einer Werkstatt am Rand des Pagasitischen Golfs, Seite an Seite mit seiner Frau Eleni und den drei Kindern. Sein Leben ist ein ständiges Schaffen, eine Übersetzung seiner Gedanken in Werke, die mehr sind als Objekte: sie sind Bekenntnisse seiner Seele.
Skulptur aus Blech, Eisen, Stahldraht, Gips und Zement 260 x 360 cm
Foto: Hellas-Bote
Korrosion – das langsame Gedächtnis der Zeit
„Korrosion“ – für Wissenschaftler ein elektrochemischer Prozess, für den Künstler ein Sinnbild der Existenz. Rost ist mehr als Zerstörung; er ist Transformation. Das Metall wird nicht ausgelöscht, sondern verwandelt. Genau hier setzt Mavrantzas an: In seiner Hand wird Korrosion zum poetischen Medium, zum „langsamen Schreiben der Zeit“ auf der Haut des Metalls.
Seit über fünfzehn Jahren erforscht er diese Technik – die gezielte, kontrollierte Oxidation von Blech. Ohne Farbe, ohne künstliche Zusätze. Nur Zeit, Luft, Salz und Geduld. Das Warten, bis das Motiv auf der Leinwand erscheint, ist Teil des künstlerischen Aktes. „Das Warten fesselt mich. Es ist wie ein stiller Dialog mit der Materie“, erklärt der Künstler.
Seine Werke spiegeln nicht nur chemische Prozesse, sondern auch die unsichtbaren Korrosionskräfte des Lebens: moralische, soziale, politische und emotionale Erosionen. So wie Metalle rosten, so erodieren auch Werte, Beziehungen und Erinnerungen – langsam, heimlich und unwiderruflich.
Die Serie Korrosion 189 – Körper, Feuer und Meer
In seiner großformatigen Werkreihe Korrosion 189 begegnet uns die menschliche Figur – vor allem der weibliche Körper – als zentrales Motiv. Mutter, Schwester, Geliebte, Partnerin: Frauen erscheinen bei Mavrantzas als „kolossale Persönlichkeiten“. Sie sind Feuer und Wasser zugleich, verletzlich und zugleich unerschütterlich.
Die Werke verbinden den nackten Körper mit Symbolen von Gefangenschaft – Ketten, Handschellen, architektonische Fragmente – und erzählen so vom Kampf um Befreiung aus den unsichtbaren, aber zerstörerischen Strukturen des Alltags. Jeder rostige Fleck, jede erodierte Linie wird zur Metapher für das Erwachsenwerden, für das langsame Aufbrechen und den unaufhörlichen Prozess der Veränderung.
Die Reise als künstlerische Konstante
Doch das zentrale Leitmotiv seines Schaffens ist das Meer. Es ist seine Muse, seine Leinwand, seine unerschöpfliche Quelle der Inspiration. Treibholz, zerbrochene Schiffsplanken, Seile und Netze, von Salzwasser gezeichnet, tragen Geschichten, die der Künstler in Skulpturen, Installationen und Bildern verwandelt.
„Das Schönste ist der nächste Hafen“, sagt er und beschreibt damit nicht nur das Seemannsglück, sondern auch die Sehnsucht des Künstlers nach immer neuen Ufern. Seine Arbeiten sind Reisen durch die Überreste des eigenen Meeres, durch Erinnerungen, Gerüche und Landschaften Griechenlands. Sie heben alle Karten auf – um uns daran zu erinnern, dass das Ziel nicht das Ende, sondern die Bewegung selbst ist.
Internationale Anerkennung und Ausstellungen
Die Werke von Thanasis Mavrantzas haben nicht nur nationale Aufmerksamkeit erregt, sondern auch international Anerkennung gefunden. Seine Installationen und Skulpturen wurden in angesehenen Institutionen präsentiert, die für ihre kulturelle Bedeutung bekannt sind: vom historischen Zollamt von Volos über die traditionsreiche Philologische Vereinigung des Parnass bis hin zum Kulturzentrum Vafopouleio. Auch international fanden seine Arbeiten Beachtung, etwa im Chicago Athenaeum Museum für Architektur und Design, während das Italienische Bildungsinstitut in Athen und das Kulturzentrum MELINA der Gemeinde Athen seine Kunst einem breiten Publikum zugänglich machten. Jede Ausstellung unterstreicht die universelle Sprache seiner Kunst, die Grenzen von Material, Raum und Emotion überwindet.
Seine Sammlung Taxidi fand in der Technopolis von Athen große Beachtung. Darüber hinaus rahmte er die internationale Schifffahrtsausstellung „Poseidonia“ mit monumentalen Skulpturen ein – eine künstlerische Hommage an das Meer und die maritime Identität Griechenlands.
Als Mitglied der Kammer der Bildenden Künste Griechenlands ist er fester Bestandteil des kulturellen Lebens seines Landes.
Kunst als Dialog der Extreme
Das gesamte Werk von Thanasis Mavrantzas ist ein Spiel mit Gegensätzen: Rost trifft auf Schönheit, Fragilität auf Monumentalität, Vergangenheit auf Gegenwart. Seine Kunst ist niemals glatt oder gefällig. Sie fordert, provoziert, zeigt die Verletzlichkeit des Menschen und zugleich seine unzerstörbare Würde.
Es ist dieser Dialog der Extreme, der seine Arbeiten so unverwechselbar macht – und der uns, die Betrachter, in eine stille, nachdenkliche Reise durch unsere eigene Korrosion führt.
Thanasis Mavrantzas ist kein Künstler, der nur Werke erschafft – er lebt eine Philosophie. Seine Hände formen nicht nur Metall, Holz oder Leinwand; sie formen eine Sprache, die wir alle verstehen, weil sie von uns selbst erzählt. Von den Spuren, die das Leben hinterlässt. Von der Unausweichlichkeit des Wandels. Von der Schönheit, die im Rost verborgen liegt. (sk)
Kontakt:
E-Mail: mavrantzasthan@gmail.com
Telefon: 6984008511
Skulptur aus korrodiertem Blech und Metall 280 x 340 x 110 cm
Foto: Hellas-Bote
Θανάσης Μαυραντζάς – Η γέννηση μιας ψυχής στη φωτιά του μετάλλου
Υπάρχουν καλλιτέχνες των οποίων τα έργα σε μαγνητίζουν αμέσως, γιατί δεν είναι μόνο για να τα βλέπεις, αλλά και για να τα νιώθεις. Ο Θανάσης Μαυραντζάς ανήκει αναμφίβολα σε αυτήν τη σπάνια κατηγορία. Σε έναν κόσμο όπου η τέχνη συχνά γεννιέται από γρήγορες παρορμήσεις, εκείνος παίρνει τον χρόνο του – χρόνο για να ενώσει την ύλη, τη φύση και τη μνήμη με έναν μοναδικό τρόπο. Τα έργα του μιλούν για διαδικασίες που συμβαίνουν αργά, για μορφές που γεννιούνται μέσα από τη φθορά, και για την ομορφιά που κρύβεται στην ατέλεια.
Της Σαμπρίνα Κέλερ, συντάκτρια HB
Τέχνη & Πολιτισμός – Γιατί ένα πορτρέτο αυτού του καλλιτέχνη; Γιατί το έργο του Μαυραντζά είναι κάτι περισσότερο από το άθροισμα γλυπτικής, ζωγραφικής και εγκατάστασης. Είναι ένας καθρέφτης της ζωής μας, των αναμνήσεών μας και της ευθραυστότητάς μας. Δείχνει πώς η σκουριά και η διάβρωση δεν αλλοιώνουν μόνο το μέταλλο, αλλά και τις αξίες, τις σχέσεις και τα συναισθήματα – και πώς από αυτό μπορεί να γεννηθεί κάτι υψηλό.
Σε ένα εργαστήριο δίπλα στη θάλασσα εργάζεται, περιτριγυρισμένος από τα υλικά που συνθέτουν τη γλώσσα του: μέταλλο, ξύλο, πέτρα και καμβάς. Η καθημερινότητά του είναι διαποτισμένη από το ίδιο πάθος που χαρακτηρίζει την τέχνη του. Κάθε κίνηση, κάθε λεκές σκουριάς, κάθε γλυπτό είναι η έκφραση μιας ζωής που αποτελείται από σκέψη και δημιουργία – «για μένα είναι η ψυχή μου», λέει ο ίδιος.
«Η ζωή μου είναι όλα όσα σκέφτομαι και δημιουργώ. Κάποιοι το αποκαλούν τέχνη, άλλοι μερακι, άλλοι πάθος. Για μένα είναι η ψυχή μου.» – Θανάσης Μαυραντζάς
Ο Θανάσης Μαυραντζάς γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1967 στον Βόλο, μια πόλη στον Παγασητικό κόλπο, όπου η θάλασσα ανέκαθεν ενέπνευε τους ανθρώπους, κουβαλούσε ιστορίες και διαμόρφωνε ψυχές. Η καταγωγή του από οικογένεια σιδηρουργών τού χάρισε όχι μόνο την τεχνική ακρίβεια στη μεταλλουργία, αλλά και την ικανότητα να δίνει φωνή σε υλικά όπως η πέτρα, το ξύλο και ο καμβάς. Από νωρίς μέσα του ενώθηκε η σκληρότητα του σιδήρου με την απαλότητα της φύσης – δύο δυνάμεις που μέχρι σήμερα διαπερνούν την τέχνη του. Η φωτιά του καμινιού και ο αλμυρός άνεμος του Παγασητικού σημάδεψαν την παιδική του ηλικία – και ίσως και τον τρόπο με τον οποίο σήμερα δημιουργεί την τέχνη του: ωμή, άμεση, αισθησιακή και ταυτόχρονα βαθιά.
Σπούδασε μηχανολογία και φωτογραφία, έπαιξε μουσική, ταξίδεψε ως καπετάνιος στο Αιγαίο – κι όμως όλα αυτά χύθηκαν σε ένα μοναδικό, αδιάκοπο ρεύμα: την τέχνη. Σήμερα ζει και εργάζεται σε ένα εργαστήριο στις όχθες του Παγασητικού, πλάι στη σύζυγό του Ελένη και τα τρία τους παιδιά. Η ζωή του είναι μια αδιάκοπη δημιουργία, μια μετάφραση των σκέψεών του σε έργα που είναι κάτι περισσότερο από αντικείμενα: είναι εξομολογήσεις της ψυχής του.
Γλυπτό από διαβρωμένη λαμαρίνα και μέταλλο
280 x 340 x 110 εκ.
Foto: Hellas-Bote
Διάβρωση – Η αργή μνήμη του χρόνου
«Διάβρωση» – για τους επιστήμονες μια ηλεκτροχημική διαδικασία, για τον καλλιτέχνη ένα σύμβολο της ύπαρξης. Η σκουριά είναι κάτι περισσότερο από καταστροφή· είναι μεταμόρφωση. Το μέταλλο δεν εξαφανίζεται, αλλά μετασχηματίζεται. Εκεί ακριβώς ξεκινά ο Μαυραντζάς: στα χέρια του, η διάβρωση γίνεται ποιητικό μέσο, «το αργό γράψιμο του χρόνου» πάνω στο δέρμα του μετάλλου.
Για περισσότερα από δεκαπέντε χρόνια ερευνά αυτή την τεχνική – την ελεγχόμενη, στοχευμένη οξείδωση λαμαρίνας. Χωρίς χρώμα, χωρίς τεχνητά πρόσθετα. Μόνο χρόνος, αέρας, αλάτι και υπομονή. Η αναμονή ώσπου να εμφανιστεί το μοτίβο στον καμβά είναι μέρος της καλλιτεχνικής πράξης. «Η αναμονή με μαγεύει. Είναι σαν ένας σιωπηλός διάλογος με την ύλη», εξηγεί ο καλλιτέχνης.
Τα έργα του δεν αντανακλούν μόνο χημικές διεργασίες, αλλά και τις αόρατες διαβρωτικές δυνάμεις της ζωής: ηθικές, κοινωνικές, πολιτικές και συναισθηματικές διαβρώσεις. Όπως ακριβώς σκουριάζουν τα μέταλλα, έτσι διαβρώνονται και οι αξίες, οι σχέσεις και οι μνήμες – αργά, κρυφά και αμετάκλητα.
Η Σειρά Corrosion 189 – Σώμα, φωτιά και θάλασσα
Στη μεγάλης κλίμακας σειρά έργων Corrosion 189, το ανθρώπινο σώμα – κυρίως το γυναικείο – εμφανίζεται ως κεντρικό μοτίβο. Μητέρα, αδελφή, αγαπημένη, σύντροφος: οι γυναίκες εμφανίζονται στο έργο του Μαυραντζά ως «κολοσσιαίες προσωπικότητες». Είναι φωτιά και νερό μαζί, ευάλωτες και ταυτόχρονα ακλόνητες.
Τα έργα συνδέουν το γυμνό σώμα με σύμβολα αιχμαλωσίας – αλυσίδες, χειροπέδες, αρχιτεκτονικά θραύσματα – αφηγούμενα τον αγώνα για απελευθέρωση από τις αόρατες αλλά καταστροφικές δομές της καθημερινότητας. Κάθε κηλίδα σκουριάς, κάθε διαβρωμένη γραμμή γίνεται μεταφορά για την ενηλικίωση, για το αργό άνοιγμα, για τη συνεχή διαδικασία της αλλαγής.
Το Ταξίδι ως Καλλιτεχνική Σταθερά
Κι όμως, το κεντρικό μοτίβο της δημιουργίας του είναι η θάλασσα. Είναι η μούσα του, ο καμβάς του, η ανεξάντλητη πηγή έμπνευσής του. Ξύλα της θάλασσας, σπασμένα σανίδια καραβιών, σχοινιά και δίχτυα σημαδεμένα από το αλάτι κουβαλούν ιστορίες που ο καλλιτέχνης μεταμορφώνει σε γλυπτά, εγκαταστάσεις και πίνακες.
«Το ωραιότερο είναι το επόμενο λιμάνι», λέει, περιγράφοντας όχι μόνο τη χαρά του ναυτικού, αλλά και τη λαχτάρα του καλλιτέχνη για νέες ακτές. Τα έργα του είναι ταξίδια μέσα από τα απομεινάρια της δικής του θάλασσας, μέσα από μνήμες, μυρωδιές και τοπία της Ελλάδας. Ακυρώνουν όλους τους χάρτες – για να μας θυμίσουν ότι ο προορισμός δεν είναι το τέλος, αλλά η ίδια η κίνηση.
Διεθνής Αναγνώριση και Εκθέσεις
Τα έργα του Θανάση Μαυραντζά δεν έχουν κερδίσει μόνο την εθνική προσοχή αλλά και διεθνή αναγνώριση. Οι εγκαταστάσεις και τα γλυπτά του έχουν παρουσιαστεί σε σημαντικούς θεσμούς με πολιτιστική βαρύτητα: από το ιστορικό Τελωνείο του Βόλου, έως τον παραδοσιακό Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσός και το Πολιτιστικό Κέντρο Βαφοπούλειο. Σε διεθνές επίπεδο, παρουσιάστηκαν στο Chicago Athenaeum Museum of Architecture and Design, ενώ το Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο στην Αθήνα και το Πολιτιστικό Κέντρο «ΜΕΛΙΝΑ» του Δήμου Αθηναίων έφεραν την τέχνη του σε ευρύ κοινό. Κάθε έκθεση υπογραμμίζει την οικουμενική γλώσσα της τέχνης του, που υπερβαίνει τα όρια της ύλης, του χώρου και του συναισθήματος.
Η συλλογή του Taxidi έτυχε μεγάλης αποδοχής στην Τεχνόπολη της Αθήνας. Επιπλέον, πλαισίωσε με μνημειακά γλυπτά τη διεθνή ναυτιλιακή έκθεση Poseidonia – μια καλλιτεχνική ωδή στη θάλασσα και τη ναυτική ταυτότητα της Ελλάδας.
Ως μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτιστικής ζωής της χώρας.
Η Τέχνη ως Διάλογος των Αντιθέσεων
Το συνολικό έργο του Θανάση Μαυραντζά είναι ένα παιχνίδι αντιθέσεων: η σκουριά συναντά την ομορφιά, η ευθραυστότητα τη μνημειακότητα, το παρελθόν το παρόν. Η τέχνη του δεν είναι ποτέ λεία ή ευάρεστη. Προκαλεί, συγκλονίζει, αποκαλύπτει την ανθρώπινη ευαλωτότητα και ταυτόχρονα την άφθαρτη αξιοπρέπεια.
Αυτός ο διάλογος των άκρων είναι που κάνει τα έργα του τόσο αναγνωρίσιμα – και που μας οδηγεί, εμάς τους θεατές, σε ένα σιωπηλό, στοχαστικό ταξίδι μέσα από τη δική μας διάβρωση.
Ο Θανάσης Μαυραντζάς δεν είναι ένας καλλιτέχνης που απλώς δημιουργεί έργα – ζει μια φιλοσοφία. Τα χέρια του δεν πλάθουν μόνο μέταλλο, ξύλο ή καμβά· πλάθουν μια γλώσσα που όλοι καταλαβαίνουμε, γιατί μιλά για εμάς τους ίδιους. Για τα ίχνη που αφήνει η ζωή. Για την αναπόφευκτη αλλαγή. Για την ομορφιά που κρύβεται στη σκουριά. (sk)
Επικοινωνία:
E-mail: mavrantzasthan@gmail.com
Τηλέφωνο: 6984008511
Γλυπτό από λαμαρίνα, σίδηρο, συρματόσχοινο, γύψο και τσιμέντο
260 x 360 εκ.
Foto: Hellas-Bote
Thanasis Mavrantzas – The Birth of a Soul in the Fire of Metal
There are artists whose works captivate you instantly, because they are not only seen, but felt. Thanasis Mavrantzas undoubtedly belongs to this rare kind. In a world where art often springs from fleeting impulses, he takes his time – time to merge matter, nature, and memory in a unique way. His works speak of processes that unfold slowly, of forms that only emerge in decay, and of the beauty that lies within imperfection.
By HB-editor Sabrina Köhler
Art & Culture – Why a portrait of this artist? Because Mavrantzas’ work is more than the sum of sculpture, painting, and installation. It is a mirror of our lives, our memories, and our fragility. It shows how rust and corrosion alter not only metal, but also values, relationships, and emotions – and how something sublime can emerge from it.
In a workshop by the sea, he works surrounded by the materials that make up his language: metal, wood, stone, and canvas. His daily life is infused with the same passion that defines his art. Every gesture, every rust stain, every sculpture is the expression of a life that consists of thinking and creating – “for me, it is my soul,” as he himself says.
“My life is everything I think and create. Some call it art, others Meraki, still others passion. For me, it is my soul.” – Thanasis Mavrantzas
Thanasis Mavrantzas was born in March 1967 in Volos, a city on the Pagasetic Gulf, where the sea has always inspired people, carried stories, and shaped souls. Coming from a family of blacksmiths, he inherited not only the craftsmanship and precision needed to work with metal, but also the ability to give voice to materials such as stone, wood, and canvas. From early on, the hardness of iron fused within him with the gentleness of nature – two forces that still permeate his art today. The fire of the forge and the salty wind of the Pagasetic Gulf marked his childhood – and perhaps also the way he now creates his art: raw, direct, sensual, and yet profound.
He studied mechanical engineering and photography, played music, sailed as a captain across the Aegean – and yet everything flowed into one single, unceasing current: art. Today, Mavrantzas lives and works in a workshop by the Pagasetic Gulf, side by side with his wife Eleni and their three children. His life is a constant act of creation, a translation of his thoughts into works that are more than objects: they are confessions of his soul.
Corrosion – The Slow Memory of Time
“Corrosion” – for scientists an electrochemical process, for the artist a metaphor of existence. Rust is more than destruction; it is transformation. The metal is not extinguished, but transformed. This is where Mavrantzas’ art begins: in his hands, corrosion becomes a poetic medium, a “slow writing of time” on the skin of metal.
For more than fifteen years he has been exploring this technique – the deliberate, controlled oxidation of sheet metal. No paint, no artificial additives. Only time, air, salt, and patience. Waiting for the image to appear on the canvas is part of the artistic act. “The waiting captivates me. It is like a silent dialogue with matter,” explains the artist.
His works reflect not only chemical processes, but also the invisible corrosive forces of life: moral, social, political, and emotional erosions. Just as metals rust, so too do values, relationships, and memories erode – slowly, secretly, and irrevocably.
The Series Corrosion 189 – Body, Fire, and Sea
In his large-scale series Corrosion 189, the human figure – especially the female body – appears as the central motif. Mother, sister, lover, partner: women in Mavrantzas’ works are portrayed as “colossal personalities.” They are both fire and water, vulnerable and at the same time unshakable.
The works connect the naked body with symbols of captivity – chains, handcuffs, architectural fragments – telling of the struggle for liberation from the invisible yet destructive structures of everyday life. Every rusty spot, every eroded line becomes a metaphor for coming of age, for breaking open slowly, and for the relentless process of change.
The Journey as Artistic Constant
Yet the central guiding motif of his work is the sea. It is his muse, his canvas, his inexhaustible source of inspiration. Driftwood, broken ship planks, ropes, and nets marked by saltwater carry stories that the artist transforms into sculptures, installations, and paintings.
“The most beautiful thing is the next harbor,” he says, describing not only a sailor’s joy, but also the artist’s longing for ever new shores. His works are journeys through the remnants of his own sea, through memories, scents, and landscapes of Greece. They erase all maps – to remind us that the destination is not the end, but movement itself.
International Recognition and Exhibitions
The works of Thanasis Mavrantzas have not only attracted national attention but also gained international recognition. His installations and sculptures have been exhibited in renowned institutions known for their cultural significance: from the historic Customs House of Volos to the traditional Philological Association of Parnassos, and to the Vafopouleio Cultural Center. Internationally, his works were showcased at the Chicago Athenaeum Museum of Architecture and Design, while the Italian Educational Institute in Athens and the MELINA Cultural Center of the Municipality of Athens brought his art to a broad public. Each exhibition emphasizes the universal language of his art, transcending boundaries of material, space, and emotion.
His collection Taxidi received great acclaim at the Technopolis in Athens. He also framed the international shipping exhibition Poseidonia with monumental sculptures – an artistic homage to the sea and the maritime identity of Greece.
As a member of the Chamber of Fine Arts of Greece, he is a firmly established part of the cultural life of his country.
Art as Dialogue of Extremes
The entire oeuvre of Thanasis Mavrantzas is a play of contrasts: rust meets beauty, fragility meets monumentality, past meets present. His art is never smooth or pleasing. It challenges, provokes, reveals human vulnerability and at the same time our indestructible dignity.
It is this dialogue of extremes that makes his works so unmistakable – and that takes us, the viewers, on a quiet, contemplative journey through our own corrosion.
Thanasis Mavrantzas is not an artist who merely creates works – he lives a philosophy. His hands do not only shape metal, wood, or canvas; they shape a language we all understand, because it speaks of ourselves. Of the traces life leaves behind. Of the inevitability of change. Of the beauty hidden in rust. (sk)
Contact:
E-mail: mavrantzasthan@gmail.com
Phone: 6984008511