Griechische Wildkräuter mit Geschichte – Chorta

Abseits der bekannten Klassiker wie Moussaka, Souvlaki und Tzatziki wartet in Griechenland eine stille kulinarische Tradition darauf, entdeckt zu werden – bodenständig, gesund, aromatisch: Chorta (griechisch χόρτα).
Von HB-Redakteurin Maria Vlachou

Griechisch kochen – Der Name bedeutet schlicht „Kräuter“ oder „Grünzeug“, doch dahinter verbirgt sich eine ganze Welt wilder, saisonaler Pflanzen, die in der griechischen Alltagsküche seit Jahrhunderten eine zentrale Rolle spielen. Chorta ist mehr als Beilage – es ist ein Symbol für die tiefe Verbundenheit der Griechen mit ihrer Natur, ihrer Erde und ihren Traditionen.

Chorta ist der Sammelbegriff für essbare Wildkräuter und -pflanzen, die über das ganze Land verteilt – je nach Jahreszeit und Region – geerntet werden. Im Frühling dominieren zarte Blatttriebe, junge Sprosse und Blütenstände von Korbblütlern – darunter Distelarten oder wilder Kohl. Der Sommer bringt den mild-nussigen Geschmack von Vlíta (βλήτα, auch Amarantblätter) und die saftigen, leicht säuerlichen Blätter des Glystrída, dem Sommer-Portulak (γλυστρίδα), auf den Tisch. Auch der herbe, aber beliebte Löwenzahn gehört zur Familie der Chorta.

Die Sammlung dieser Pflanzen ist eine Kunst für sich. Manche Kräuter wachsen auf kargen, felsigen Böden – oft nur mit geübtem Blick, viel Erfahrung und speziellem Werkzeug erreichbar. Sie gelten als Delikatesse, sind auf Märkten entsprechend teuer und werden mit Stolz angeboten. Andere hingegen sprießen fast wie von selbst – unauffällig am Wegesrand, unter Olivenbäumen oder zwischen Rebstöcken. Für die Landbevölkerung sind sie kostenloses Superfood, für den Gourmet ein Geschenk der Natur.

So einfach und doch so raffiniert: Chorta wird grundsätzlich gekocht – oft nur wenige Minuten, gerade so lange, bis die Blätter weich, aber noch bissfest sind. Anschließend serviert man sie kalt oder lauwarm, mit reichlich Olivenöl, einem Spritzer frischem Zitronensaft und etwas Salz. Manche Regionen verfeinern zusätzlich mit Knoblauch, Zwiebeln oder frischen Kräutern wie Dill und Minze.

Das Ergebnis ist ein Gericht, das gleichzeitig bodenständig und elegant wirkt: eine harmonische Komposition aus erdigen, würzigen, manchmal leicht bitteren Aromen, aus Texturen, die an Spinat erinnern, aber eigenständig und vielschichtiger sind.

In vielen griechischen Haushalten ist Chorta fester Bestandteil des Speiseplans – nicht nur wegen seines Geschmacks, sondern auch wegen seiner gesundheitlichen Vorzüge: Die Wildgemüse sind reich an Vitaminen, Mineralstoffen und sekundären Pflanzenstoffen. In den ländlichen Gegenden Griechenlands gilt jemand als „χορτασμένος“ – satt –, wenn er ein Teller Chorta gegessen hat. Das Wort stammt vom gleichen Wortstamm wie Chorta – ein sprachlicher Hinweis auf die tief verankerte Bedeutung dieser Speise im griechischen Lebensgefühl.

Wer in griechischen Tavernen nach Chorta fragt, wird erstaunte Blicke oder ein wissendes Lächeln ernten – denn auf klassischen Speisekarten taucht das Gericht selten auf. Es ist ein Essen, das zu Hause zubereitet wird, ein Überbleibsel der jahrhundertealten Subsistenzkultur, aber auch eine moderne Antwort auf den Wunsch nach authentischer, regionaler und gesunder Küche.

Inzwischen entdecken immer mehr Feinschmecker, Slow-Food-Anhänger und kulinarisch interessierte Reisende das unscheinbare Krautgericht neu. In kleinen Dorftavernen, vor allem auf Kreta, in Epirus oder auf der Peloponnes, wird es mittlerweile wieder häufiger aufgetischt – ganz selbstverständlich neben gebratenem Fisch, gegrilltem Fleisch oder auch pur mit etwas Feta und Brot.

Chorta ist Griechenland pur. Es ist eine kulinarische Tradition, die sich der Moderne entzieht, gerade weil sie sich der Natur verpflichtet fühlt. Wer Chorta isst, schmeckt den Frühling auf den Bergen, den Sommer in den Olivenhainen und die tiefe, stille Weisheit einer Küche, die mit der Landschaft wächst. Es ist eine Einladung an Reisende, Griechenland nicht nur zu sehen, sondern mit allen Sinnen zu erfahren – Löffel für Löffel. (mv)

Foto: Hellas-Bote

Greek Wild Greens with a Story – Chorta

Beyond the well-known classics like moussaka, souvlaki, and tzatziki, a quiet culinary tradition awaits discovery in Greece—humble, healthy, and aromatic: Chorta (Greek: χόρτα).

Literally meaning “greens” or “herbs,” this term refers to a wide variety of seasonal wild plants that have played a vital role in the Greek kitchen for centuries. Chorta is more than a side dish—it’s a symbol of Greece’s deep connection to its land, nature, and heritage.

Chorta is the collective name for edible wild greens and herbs foraged across Greece. Depending on region and season, the mix varies: in spring, tender shoots, roots, and flower buds of thistles and wild brassicas dominate. In summer, the soft leaves of Vlita (βλήτα – amaranth greens) and the juicy, tangy Glystrida (γλυστρίδα – summer purslane) take over. Dandelion varieties are also common.

Some plants are hard to harvest, growing stubbornly among rocks and needing both skill and special tools. These are prized on local markets and command high prices. Others grow more freely and are easy to gather—making them a delicious and affordable staple of rural life.

Simple yet refined: Chorta is always boiled or steamed, then served warm or cold with extra virgin olive oil, fresh lemon juice, and a pinch of salt. Some regions enhance the dish with garlic, onion, or fresh herbs like dill or mint. The result is a dish full of earthy, slightly bitter, and herbaceous notes—somewhat like spinach, yet more complex and aromatic. It’s a nourishing dish, satisfying without heaviness, and packed with nutrients. The Greek word chortasmenos (χορτασμένος – “satiated”) comes from the same root as chorta—a reminder of how this humble plate was, and still is, considered a complete, filling meal in itself.

Ask for Chorta in a Greek taverna, and you might be met with a surprised look—or a knowing smile. It rarely appears on printed menus, being more of a home-cooked staple than a tourist offering. But those who seek it out are rewarded with a true taste of Greek life.

Slowly, the dish is making a comeback in traditional village taverns, especially in Crete, the Peloponnese, and mountainous Epirus. Whether served with grilled fish, a piece of feta cheese, or just fresh bread, Chorta represents the essence of honest, seasonal, local cuisine.

Chorta is Greece in its purest culinary form. A dish that resists commercial trends, rooted in the rhythms of nature and local knowledge. Eating Chorta is like tasting a landscape—the springtime mountains, the dry summer fields, the ancient olive groves. It’s an invitation to experience Greece not just through the eyes, but with the senses, spoon by spoon. Try Chorta on your next trip to Greece—especially where it’s not on the menu.

Foto: Hellas-Bote

Άγρια Χόρτα με Ιστορία – Χόρτα

Πέρα από τα γνωστά κλασικά όπως ο μουσακάς, τα σουβλάκια και το τζατζίκι, στην Ελλάδα υπάρχει μια ήσυχη, ταπεινή, αλλά πανάρχαια γαστρονομική παράδοση: τα χόρτα.

Η λέξη αυτή σημαίνει απλά «πράσινα» ή «χορταρικά», αλλά κρύβει έναν πλούτο από άγρια, εποχιακά φυτά που παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ελληνική κουζίνα εδώ και αιώνες. Τα χόρτα δεν είναι απλώς συνοδευτικό – είναι σύμβολο της σύνδεσης του Έλληνα με τη γη, τη φύση και την παράδοσή του.

Τα χόρτα είναι ένα γενικό όνομα για τα φαγώσιμα άγρια χόρτα που συλλέγονται σε όλη την Ελλάδα, ανάλογα με την εποχή και τον τόπο. Την άνοιξη κυριαρχούν τα τρυφερά φύτρα, οι ρίζες και τα άνθη από αγριομάραθα, γαϊδουράγκαθα και άγρια λάχανα. Το καλοκαίρι έρχονται τα βλήτα (βλήτα – φύλλα αμάραντου) και η δροσιστική, ξινούτσικη γλυστρίδα.

Ορισμένα φυτά είναι δύσκολα στη συγκομιδή, μεγαλώνουν σε πετρώδη εδάφη και απαιτούν δεξιοτεχνία και ειδικά εργαλεία. Αυτά κοστίζουν ακριβά στις αγορές. Άλλα φυτρώνουν άφθονα και συλλέγονται εύκολα – είναι οικονομική και θρεπτική τροφή για τους κατοίκους της υπαίθρου.

Απλό αλλά εξαιρετικό: Τα χόρτα βράζονται, και σερβίρονται χλιαρά ή κρύα με ελαιόλαδο, φρέσκο λεμόνι και λίγο αλάτι. Σε κάποιες περιοχές προσθέτουν και σκόρδο, κρεμμύδι ή μυρωδικά όπως άνηθο ή δυόσμο.

Το αποτέλεσμα είναι ένα πιάτο γεμάτο γήινες, ελαφρώς πικρές αλλά ευχάριστες γεύσεις – σαν σπανάκι, αλλά πιο σύνθετο και αρωματικό. Είναι χορταστικό και υγιεινό. Δεν είναι τυχαίο ότι η λέξη χορτασμένος προέρχεται από το ίδιο ριζικό – τα χόρτα παραδοσιακά θεωρούνται πλήρες φαγητό.

Ρωτήστε για χόρτα σε μια ταβέρνα και ίσως σας κοιτάξουν με απορία – ή με χαμόγελο. Δεν βρίσκονται συχνά στο μενού, γιατί είναι καθημερινό, σπιτικό φαγητό. Όμως όσοι τα αναζητούν, ανταμείβονται με αυθεντική γεύση ελληνικής ζωής. Σιγά-σιγά, τα χόρτα επιστρέφουν σε ταβέρνες χωριών – ειδικά στην Κρήτη, την Πελοπόννησο και την Ήπειρο. Με ψάρι, φέτα ή απλώς με φρέσκο ψωμί, τα χόρτα είναι η ουσία της τίμιας, εποχιακής κουζίνας.

Τα χόρτα είναι η πιο καθαρή έκφραση της ελληνικής γαστρονομίας. Ένα πιάτο ριζωμένο στη φύση και τη σοφία των προγόνων. Τρώγοντας χόρτα, νιώθεις την άνοιξη στο βουνό, το καλοκαίρι στον ελαιώνα, την ιστορία στην κουζίνα. Είναι μια πρόσκληση να ζήσεις την Ελλάδα όχι μόνο με τα μάτια, αλλά με όλες τις αισθήσεις – κουταλιά την κουταλιά. Δοκιμάστε χόρτα στο επόμενο σας ταξίδι στην Ελλάδα – ειδικά εκεί που δεν τα γράφει το μενού.