Der große griechische Filmemacher George Tsemberopoulos hielt am Samstag, den 8. November, im Pavlos-Zannas-Saal im Rahmen des 66. Athener Filmfestivals eine faszinierende Meisterklasse mit dem Titel „Der Regisseur in der Rolle der Hebamme“.
Aktuell/Kunst & Kultur – Das Festival würdigte George Tsemberopoulos in diesem Jahr mit einer großen Feier und verlieh ihm gleichzeitig den Ehrenorden Goldener Alexander. Der gefeierte Regisseur wurde vom künstlerischen Leiter des Festivals, Orestis Andreadakis, begrüßt und vorgestellt: „Wir haben seine Kurzfilme aus Studentenzeiten in Los Angeles gesehen, alle seine Spielfilme, auch den, in dem er selbst mitspielte, und ihn für sein Lebenswerk mit dem Goldenen Alexander geehrt. Heute ist er bei uns für eine Meisterklasse, die sicherlich auf großes Interesse stoßen wird.“ Die anschließende Diskussion wurde von der Leiterin des Griechischen Filmfestivals, Eleni Androutsopoulou, moderiert. „Wir haben eine Woche lang die Arbeiten von Giorgos Tsemberopoulos beobachtet, aber wir haben noch immer nicht alle seine Geheimnisse gelüftet. Er ist einer der wenigen Regisseure in Griechenland, dem es gelungen ist, dem Arthouse-Kino kommerzielle Dimensionen zu verleihen. Das heißt, Filme von inszenatorischer Sensibilität zu schaffen, die gleichzeitig hohe Einspielergebnisse erzielen. Ein Regisseur, der in seine Schauspieler investiert, ob Profis oder Laiendarsteller, um in jedem seiner Filme eine neue Familie zu erschaffen.“
George Tsemberopoulos erklärte, er befinde sich nun in einem Dilemma, da er als Redner und nicht als Filmemacher vor dem Publikum stehe. „Ich bin nun aufgerufen, Sie mit meiner Persönlichkeit zu begeistern und nicht mit einem meiner Filme. Ich werde Ihnen keine Anweisungen geben und auch keine Methode erläutern. Ich werde Ihnen von meinem eigenen Weg erzählen, den ich empirisch entdeckt habe.“ An dieser Stelle erwähnte er seine beiden engen Freunde, George Panousopoulos und Nikos Perakis, und erklärte, beide hätten sehr gute Filme gedreht, jedoch mit einem völlig anderen Ansatz. Während der Masterclass präsentierte George Tsemberopoulos eine Reihe von Ausschnitten aus seinen Filmen und gab Einblicke in die Erkenntnisse, die er im Laufe seiner beruflichen Laufbahn gewonnen hatte.
Die Diskussion begann mit dem ersten Film von Giorgos Tsemberopoulos, genauer gesagt mit dem Dokumentarfilm „Megara“ (1974), den er zusammen mit Sakis Maniatis drehte. „In der Junta konnten wir nicht einfach miteinander reden. Aber der Wille war da. Der Film musste unbedingt gedreht werden. Mit Hilfe eines Journalisten erreichte ich Onkel Panayis. Ich hatte Glück: Er war ein Glücksgriff. Ich befürchtete, dass er das, was er uns ohne Kamera erzählt hatte, nicht wiederholen würde, oder zumindest nicht in derselben Weise, und letztendlich sollte ich mich irren. Für einen Dokumentarfilm braucht man Menschen, die reden wollen, die reden können und die Charme haben. Es sollten Menschen aller Geschlechter und Altersgruppen sein, die möglichst unterschiedliche Meinungen zu dem untersuchten Thema vertreten. Was auch immer man filmt, man sollte immer bedenken, dass es irgendwann gezeigt wird, dass die Möglichkeit besteht, dass etwas Großes ans Licht kommt und auf der großen Leinwand gezeigt wird.“ Was sowohl im Spielfilm- als auch im Dokumentarfilmbereich gilt, ist, dass die Besetzung immer mit dem Drehbuch beginnt. Bei der Besetzung, aber auch in späteren Produktionsphasen muss man das ursprüngliche Gefühl des Drehbuchs bewahren.
Das Gespräch kam dann auf „ Plötzliche Liebe“ (1984), den ersten abendfüllenden Spielfilm des Regisseurs in Griechenland. „Schon beim Schreiben des Drehbuchs hatte ich Betty Livanou für die Hauptrolle im Sinn. Sie war damals eine anerkannte Schauspielerin, ein Idol, und zufällig auch eine Freundin von mir. Ich hatte mir vorgenommen, sie zu beeindrucken. Schließlich sagte sie zu. Damals war ich noch unbekannt, und ihr Name half uns, eine bedeutende Finanzierung zu sichern. Deshalb mussten wir einen passenden männlichen Co-Star finden. Ich hatte von Anfang an Antonis Theodorakopoulos im Sinn, aber niemand glaubte, dass er das Koun-Theater verlassen würde. Am Ende gelang es uns doch. Wir machten einige Probeaufnahmen mit der Kamera, und anfangs war Antonis sehr angespannt. Dann tat ich etwas, was wir normalerweise nie mit Schauspielern machen: Ich zeigte ihm sein ungeschnittenes Material. Zum Glück funktionierte es in seinem Fall und er konnte sich entspannen.“
Anschließend wurden Ausschnitte aus dem Film „Goodbye“ (1991) gezeigt. „Kostas Koklas war ein Geschenk von Alkis Kourkoulos, einem Schulfreund. Bei diesem Film wurde mir zum ersten Mal bewusst, dass ich nie einen Schauspieler besetzen würde, ohne sie alle gemeinsam zu besetzen – fast wie bei der Gründung einer Theatergruppe. Ich begann mit intensiven, improvisierten Proben, und da merkte ich, wie viel man aus diesem Prozess mitnehmen kann. Wie großzügig Schauspieler werden, wenn man ihnen alles gibt. Wir probten monatelang. Ich überarbeitete das Drehbuch mit neuen Dialogen. An der Struktur feile ich selten herum, aber an den Details schon. Natürlich spielen auch die Fähigkeiten der Schauspieler eine Rolle. Es ist eine Kunst.“
George Tsemberopoulos bezog sich auf den Film „ Back Door“ (2000) und bemerkte, dass die Dreharbeiten chaotisch gewesen seien, da „so viele unterschiedliche Menschen zusammenarbeiten mussten, darunter auch der Protagonist, der ein Laie war. Es gibt da eine Geschichte, die ich gerne erzählen möchte. Ich war zunächst von einem anderen Jungen fasziniert, der perfekt für die Rolle geeignet gewesen wäre, aber seine Angstzustände führten zu Hautausschlägen, sodass er nicht im Film mitspielen konnte. Das muss man berücksichtigen“, erklärte er. Tsemberopoulos betonte, dass er seit „ Goodbye “ seinen eigenen Weg gefunden habe, an Filme heranzugehen , hauptsächlich durch improvisierte Proben. „Außerdem habe ich während dieser Dreharbeiten etwas entdeckt, zu dem ich seitdem immer wieder zurückkehre: dass es, egal was passiert, immer ein Drehbuch gibt“, hob er hervor. Er sprach auch über eine weitere Methode, die er als hilfreich empfand: Bei Filmen helfe es manchmal, Fotos der Schauspieler nebeneinander zu legen und zu sehen, wie sie zusammenpassen. „Wenn ich persönlich die Schauspieler beobachte, sehe ich sie durch den Rahmen hindurch, ich vertraue nicht meinen eigenen Augen“, fügte er hinzu.
Über den Film „ Mein Feind“ (2013) sagte der Regisseur: „Ohne Manolis Mavromatakis wäre es ein ganz anderer Film geworden. Seine Wahl war riskant, und die Geldgeber glaubten nicht, dass sie in einen damals unbekannten Schauspieler investieren konnten, der nicht die stereotypen Vorurteile verkörperte, die für die Rolle nötig waren. Wir haben den Film mit sehr wenig Geld gedreht und hätten es ohne die Unterstützung unserer Produktionsfirma nicht geschafft.“
Selbstverständlich wäre die Meisterklasse nicht vollständig ohne einen Bezug zum jüngsten Werk des Regisseurs, dem Film I Exist (2024). „Ohne Christos Mastoras wäre der Film nicht zustande gekommen. Zumindest nicht unter meiner Regie. Stelios Kazantzidis hatte eine große Leidenschaft, und wir mussten jemanden finden, der sie verkörpern konnte. Christos Mastoras war im richtigen Alter, er konnte singen und war bereit, sich meinen Methoden hinzugeben. Er kam zu den Proben und arbeitete unermüdlich. Da ist diese Szene im Nachtclub, die im Sommer gedreht wurde. Die Schauspieler arbeiteten ohne Klimaanlage in schweren Kostümen. Und trotzdem haben sie es geschafft. Das ist die Magie des Kinos. Ich persönlich finde es inakzeptabel, so viele Menschen für einen Film zu gewinnen und dann am Drehtag festzustellen, dass die Schauspieler unvorbereitet sind. Ich bin der Meinung, dass sie auf alles vorbereitet sein sollten. Man sollte nichts auf später verschieben. Man muss hohe Ansprüche an seine Schauspieler stellen. Ehrlich gesagt verlange ich zu viel von ihnen, und sie geben mir ihr Herzblut. Das ist nur möglich, wenn man selbst fest an sein Drehbuch glaubt.“
Die Diskussion schloss mit einer Fragerunde, in der George Tsemberopoulos seine Methoden zur Festigung der Beziehung zu den Schauspielern und zur Schaffung von Nähe zwischen ihnen erläuterte. „Regiearbeit beschränkt sich nicht auf die Dreharbeiten. Sie umfasst die gesamte Vorbereitung und das Bemühen, den Schauspielern die Elemente der Figur, die sie im Film verkörpern werden, mit allen wirksamen Methoden zu entlocken. Ich arbeite bei meinen Filmen immer mit einem Casting Director und sorge stets für ausreichend Probenraum. Die Themen, die wir mit meinen Schauspielern besprechen, sind ausschließlich solche, die mir mein Instinkt als relevant für ihre Rolle im Film erscheinen lässt. Und vor allem anderen muss man sich selbst gut vorbereitet haben.“
Abschließend fügte George Tsemberopoulos hinzu: „Der vielleicht schwierigste Teil der Filmproduktion betrifft das, was nach der Vorführung passiert. Filme werden oft nicht ausreichend finanziert, und man ist auf die Unterstützung aller angewiesen. Da steht ein Regisseur vor mir, der erfolgreiche Filme gedreht hat, die meisten davon Kassenschlager. Trotzdem kann ich von meinen Filmen finanziell nicht leben.“ Auf die Frage nach seinen Beweggründen für das Filmemachen antwortete er: „Was mich antreibt, sind Emotionen. Und Emotionen sind nicht nur Tränen, sondern auch Wut und alle anderen Gefühle. Traut euch, Nein zu sagen, habt Angst vor dem Mittelweg. Bittet um mehr Zeit. Seid von eurer Schauspielerwahl überzeugt.“ Mit Blick auf die Würdigung seines Werks und den Ehrenpreis „Goldener Alexander“, der ihm vom 66. Filmfestival Thessaloniki verliehen wurde, bemerkte George Tsemberopoulos: „Diese Woche war wichtig für mich. Ich habe wieder etwas gespürt. Durch eure Augen, durch euren Applaus habe ich gespürt, dass mein Leben lebenswert war.“ (opm)
Μasterclass με τον Γιώργο Τσεμπερόπουλο: «Ο σκηνοθέτης στον ρόλο της μαμής»
Ο σπουδαίος Έλληνας δημιουργός Γιώργος Τσεμπερόπουλος έδωσε ένα συναρπαστικό masterclass με τίτλο «Ο σκηνοθέτης στον ρόλο της μαμής», το Σάββατο 8 Νοεμβρίου, στην αίθουσα Παύλος Ζάννας στο πλαίσιο του 66ου ΦΚΘ.
Το Φεστιβάλ πραγματοποίησε φέτος μεγάλο αφιέρωμα στον Γιώργο Τσεμπερόπουλο, ενώ παράλληλα του απένειμε τον τιμητικό Χρυσό Αλέξανδρο. Τον καταξιωμένο σκηνοθέτη καλωσόρισε και προλόγισε ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φεστιβάλ, Ορέστης Ανδρεαδάκης: «Παρακολουθήσαμε τις μικρού μήκους που γύρισε ως φοιτητής στο Λος Άντζελες, όλες τις μεγάλου μήκους ταινίες του, είδαμε και αυτήν που πρωταγωνίστησε, και τον τιμήσαμε με Χρυσό Αλέξανδρο για τη συνολική προσφορά του στον κινηματογράφο. Σήμερα είναι μαζί μας για ένα masterclass, που πιστεύω θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον». Τη συζήτηση συντόνισε η Υπεύθυνη Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου, Ελένη Ανδρουτσοπούλου. «Έχουμε περάσει μια εβδομάδα παρακολουθώντας το έργο του Γιώργου Τσεμπερόπουλου, αλλά ακόμη δεν έχουμε μάθει όλα τα μυστικά του. Είναι ένας σκηνοθέτης, από τους λίγους στην Ελλάδα, που κατάφερε να προσδώσει εμπορικές διαστάσεις στο καλλιτεχνικό σινεμά. Να δημιουργήσει, δηλαδή, ταινίες σκηνοθετικής ευαισθησίας που ταυτόχρονα κόβουν πολλά εισιτήρια. Ένας σκηνοθέτης που επενδύει στους ηθοποιούς του, επαγγελματίες και μη, για να φτιάξει σε κάθε του ταινία μια νέα οικογένεια».
Από την πλευρά του, ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος ανέφερε πως είναι τρακαρισμένος τώρα που βρίσκεται ενώπιον του κοινού ως ομιλητής και όχι ως κινηματογραφικός δημιουργός. «Τώρα καλούμαι εγώ ο ίδιος να σας γοητεύσω και όχι μια ταινία μου. Δεν θα σας δώσω οδηγίες, ούτε θα αναφερθώ σε κάποια μέθοδο. Θα σας μιλήσω για τον δικό μου τρόπο, που ανακάλυψα εμπειρικά». Σε εκείνο το σημείο, έκανε μνεία στους δύο στενούς φίλους του, τον Γιώργο Πανουσόπουλο και τον Νίκο Περάκη, αναφέροντας ότι αμφότεροι έχουν γυρίσει πολύ ωραίες ταινίες αλλά με εντελώς διαφορετική προσέγγιση. Στη διάρκεια του masterclass, ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος παρουσίασε μια σειρά αποσπασμάτων από τις ταινίες του σκηνοθέτη, με τον ίδιο να εμβαθύνει στα εφόδια που αποκόμισε στην επαγγελματική του πορεία.
Η συζήτηση ξεκίνησε από την πρώτη ταινία του Γιώργου Τσεμπερόπουλου, και πιο συγκεκριμένα το ντοκιμαντέρ Μέγαρα (1974), το οποίο συνσκηνοθέτησε με τον Σάκη Μανιάτη. «Στη Χούντα δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε εύκολα. Υπήρχε, όμως, το κίνητρο. Η ταινία έπρεπε να γίνει πάση θυσία. Με τη βοήθεια ενός δημοσιογράφου, έφτασα στον μπάρμπα Παναγή. Ήμουν τυχερός: ο άνθρωπος ήταν λαχείο. Φοβήθηκα ότι όσα μας είχε πει χωρίς την κάμερα δεν θα τα έλεγε ξανά, ή τουλάχιστον με τον ίδιο τρόπο, και τελικά διαψεύστηκα. Στο ντοκιμαντέρ πρέπει να βρεις ανθρώπους που θέλουν να μιλήσουν, που μπορούν να μιλήσουν και που έχουν μια γοητεία. Να είναι άνθρωποι όλων των φύλων, όλων των ηλικιών και, όσο το δυνατόν, να έχουν και διαφορετικές απόψεις γύρω από το θέμα που διερευνάς. Ό,τι κι αν γυρίζετε, να έχετε υπόψη πως κάποια στιγμή θα παιχτεί, πως υπάρχει το ενδεχόμενο να προκύψει κάτι πολύ μεγάλο και να προβληθεί στη μεγάλη οθόνη. Αυτό που ισχύει τόσο στη μυθοπλασία όσο και στα ντοκιμαντέρ είναι ότι το κάστινγκ ξεκινάει πάντα από το σενάριο. Στο κάστινγκ, αλλά και στα μετέπειτα στάδια της παραγωγής, πρέπει να διατηρήσεις αυτό το πρώτο αίσθημα του σεναρίου».
Έπειτα, η συζήτηση μεταφέρθηκε στον Ξαφνικό Έρωτα (1984), την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας του σκηνοθέτη στην Ελλάδα. «Ήδη απ‘ όταν έγραφα το σενάριο είχα στο μυαλό μου την Μπέτυ Λιβανού για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ήταν τότε αναγνωρισμένη ηθοποιός, ένα ίνδαλμα και τύχαινε να είναι και φίλη μου. Είχα βάλει στόχο να την εντυπωσιάσω. Τελικά, δέχτηκε να συμμετάσχει στην ταινία. Εκείνη την εποχή ήμουν άγνωστος και το όνομά της μας βοήθησε να εξασφαλίσουμε σημαντικές χρηματοδοτήσεις. Έπρεπε επομένως να βρούμε και έναν αντάξιό της άνδρα συμπρωταγωνιστή. Είχα τον Αντώνη Θεοδωρακόπουλο στο μυαλό μου από την πρώτη στιγμή, αλλά κανείς δεν πίστευε ότι θα άφηνε το θέατρο Κουν. Τελικά, τα καταφέραμε. Κάναμε κάποιες δοκιμαστικές πρόβες με κάμερα, και αρχικά ο Αντώνης ήταν πολύ σφιγμένος. Έκανα τότε κάτι που κανονικά δεν κάνουμε ποτέ με ηθοποιούς: του έδειξα τα αμοντάριστα πλάνα του. Ευτυχώς, στην περίπτωσή του λειτούργησε και του επέτρεψε να αφεθεί».
Στη συνέχεια, προβλήθηκαν αποσπάσματα της ταινίας Άντε Γειά (1991). «Ο Κώστας Κόκλας ήταν ένα δώρο που μου έκανε ο Άλκις Κούρκουλος, καθώς ήταν φίλος του από τη σχολή. Κάτι που κατάλαβα πρώτη φορά σε αυτή την ταινία είναι πως δεν θα έκλεινα ποτέ ηθοποιό εάν δεν τους έκλεινα όλους μαζί, είναι περίπου όπως όταν δημιουργεί κανείς έναν θίασο. Ξεκίνησα εντατικές, αυτοσχεδιαστικές πρόβες, και εκεί συνειδητοποίησα πόσα μπορεί να αποκομίσει κανείς από αυτή τη διαδικασία. Πόσο γενναιόδωροι γίνονται οι ηθοποιοί όσο τους δίνεσαι. Κάναμε πρόβες επί μήνες. Επέστρεψα στο σενάριο με καινούργιες ατάκες. Σπανίως πειράζω τη δομή, αλλά μού αρέσει να πειράζω τις λεπτομέρειες. Υπάρχουν βέβαια και οι δεξιότητες που πρέπει να κατέχουν οι ηθοποιοί σου. Πρόκειται για ένα είδος τέχνης».
Αναφερόμενος στην ταινία Πίσω Πόρτα (2000), ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος σημείωσε ότι ήταν μια χαοτική εμπειρία γιατί έπρεπε «να συνυπάρξουν τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι, μαζί και ο πρωταγωνιστής, ο οποίος ήταν ερασιτέχνης. Υπάρχει μια ιστορία που πιστεύω έχει νόημα να μοιραστώ. Με είχε γοητεύσει στην αρχή ένα άλλο αγόρι, απόλυτα ταιριαστό για τον ρόλο, αλλά από το άγχος του γέμιζε εξανθήματα και δεν γινόταν να παίξει στην ταινία. Πρέπει να τα λαμβάνεις κι αυτά υπόψη» εξήγησε. Ο κ. Τσεμπερόπουλος επισήμανε πως είχε βρει τον δικό του τρόπο προσέγγισης ήδη από το Άντε Γειά, κυρίως μέσα από τις αυτοσχεδιαστικές πρόβες. «Επιπλέον, σε αυτά τα γυρίσματα ανακάλυψα κάτι στο οποίο έκτοτε διαρκώς επανέρχομαι: πώς ό,τι κι αν συμβεί υπάρχει πάντα το σενάριο» τόνισε. Μίλησε, επίσης, και για μια άλλη πρακτική που του φάνηκε χρήσιμη, αναφέροντας ότι στις ταινίες βοηθάει να τοποθετείς καμιά φορά φωτογραφίες των ηθοποιών τη μία δίπλα στην άλλη και να βλέπεις πώς δένουν μεταξύ τους. «Προσωπικά, όταν παρατηρώ τους ηθοποιούς, τους βλέπω μέσα από το κάδρο, δεν εμπιστεύομαι τα μάτια μου» πρόσθεσε.
Όσον αφορά στην ταινία Ο Εχθρός Μου (2013), ο σκηνοθέτης ανέφερε πως «αν δεν ήταν ο Μανώλης Μαυροματάκης θα είχαμε μια άλλη ταινία. Ήταν ένα ρίσκο η επιλογή του και μάλιστα οι χρηματοδότες δεν πίστευαν ότι μπορούν να επενδύσουν σε έναν ηθοποιό τότε άγνωστο, που δεν κουβαλούσε τη στερεοτυπική ματσίλα που απαιτούσε ο ρόλος. Κάναμε την ταινία με πολύ λίγα χρήματα και πραγματικά δεν θα τα είχαμε καταφέρει χωρίς την υποστήριξη της παραγωγής μας».
Φυσικά, το masterclass δεν θα μπορούσε να ολοκληρωθεί χωρίς κάποια αναφορά στην πιο πρόσφατη δουλειά του σκηνοθέτη, την ταινία Υπάρχω (2024). «Αν δεν βρισκόταν ο Χρήστος Μάστορας, η ταινία δεν θα γινόταν. Τουλάχιστον, όχι με μένα να τη σκηνοθετώ. Ο Στέλιος Καζαντζίδης είχε πάθος στη ζωή του, κι έπρεπε να βρούμε τον άνθρωπο που θα τολμούσε να τον ενσαρκώσει. Ο Χρήστος Μάστορας είχε την κατάλληλη ηλικία, μπορούσε να τραγουδήσει και παραδόθηκε στις μεθόδους μου. Ερχόταν στις πρόβες και δούλευε εξαντλητικά. Υπάρχει αυτή η σκηνή στο νυχτερινό κέντρο, που γυρίστηκε μες το καλοκαίρι και οι ηθοποιοί δούλευαν χωρίς air condition, φορώντας αυτά τα βαριά κουστούμια. Κι όμως, τα κατάφεραν. Αυτή είναι η μαγεία του σινεμά. Από τη μεριά μου, θεωρώ ότι είναι ανεπίτρεπτο να έχω πείσει τόσους ανθρώπους να συμμετάσχουν σε μια ταινία, κι εγώ να φτάσω την ώρα των γυρισμάτων και να βρω τους ηθοποιούς ανέτοιμους. Θεωρώ ότι πρέπει να είναι έτοιμοι για κάθε απρόοπτο. Τίποτα δεν πρέπει να αφήνεις για μετά. Να είστε απαιτητικοί με τους ηθοποιούς σας. Η αλήθεια είναι ότι τους ζητάω υπερβολικά πράγματα, κι εκείνοι μου δίνουν την ψυχή τους. Αυτό μπορεί να καταστεί δυνατό μόνο εάν εσύ ο ίδιος πιστεύεις ακράδαντα στο σενάριό σου».
Η συζήτηση ολοκληρώθηκε με Q&A, στη διάρκεια του οποίου ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος επεκτάθηκε στις μεθόδους που χρησιμοποιεί για να εδραιώσει τη σχέση του με τους ηθοποιούς, αλλά και να εγκαθιδρύσει τη μεταξύ τους εγγύτητα. «Η σκηνοθεσία δεν συμβαίνει μόνο την ώρα του γυρίσματος. Είναι ολόκληρη η προετοιμασία πριν και η προσπάθεια να εκμαιεύσεις από τους ηθοποιούς σου τα στοιχεία του χαρακτήρα που θα υποδυθούν στην ταινία σου με οποιαδήποτε μέθοδο μπορεί να σταθεί αποτελεσματική. Έχω πάντα casting director στις ταινίες μου και φροντίζω πάντα να έχω διαθέσιμο χώρο ειδικά για τις πρόβες. Τα θέματα που συζητάμε με τους ηθοποιούς μου είναι αποκλειστικά εκείνα που το ένστικτό μου λέει ότι έχουν σχέση με τον ρόλο που παίζουν στην ταινία. Και πριν απ‘ όλα, πρέπει να έχεις μελετήσει εσύ ο ίδιος».
Τέλος, ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος συμπλήρωσε πως «ίσως το δυσκολότερο κομμάτι στη διαδικασία παραγωγής μιας ταινίας αφορά τα όσα έπονται της προβολής, και αυτό διότι δεν χρηματοδοτούνται σωστά οι ταινίες και καταλήγεις να έχεις ανάγκη όλους τους γύρω. Έχετε μπροστά σας έναν σκηνοθέτη που έχει καταφέρει να δημιουργήσει επιτυχημένες ταινίες, με τις περισσότερες να έχουν πάει καλά στα ταμεία, ωστόσο ούτε κατά διάνοια είναι δυνατόν να ζήσω οικονομικά από τις ταινίες μου». Αναφερόμενος στους λόγους που κάνει ταινίες, απάντησε: «Αυτό που με ωθεί να δημιουργώ ταινίες είναι η συγκίνηση, και συγκίνηση δεν είναι μόνο τα δάκρυα, είναι και η οργή και όλα τα συναισθήματα. Να τολμάτε να λέτε όχι, να φοβάστε τα μεσοβέζικα. Ζητήστε κι άλλο χρόνο. Να είστε σίγουροι για την επιλογή των ηθοποιών σας». Αναφερόμενος στο αφιέρωμα στο έργο του και στον τιμητικό Χρυσό Αλέξανδρο που του απονεμήθηκε από το 66ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος επισήμανε: «Αυτή η εβδομάδα ήταν σημαντική για μένα. Έχω ξανανιώσει. Μέσα από τα δικά σας μάτια, μέσα από το δικό σας χειροκρότημα, έχω αισθανθεί ότι άξιζε η ζωή μου».